 |
| De esquerda a dereita Eduardo Rivo, Celia Recarey, Xosé Neira Vilas, Suso Xiráldez, Anisia Miranda e un obreiro reconvertido en iluminador cuxo nome non acado a lembrar. FOTO: X.A. Caneda |
Esta imaxe foi tomada na casa de Gres no outono de 1992. Desprazámonos a Vila de Cruces despois de manter unha conversa inesquecibel nunha sala do Instituto Galego de Información, a carón de onde Díaz Pardo (que tivo a amabilidade de saudar ós visitantes) traballaba no seu.
En verdade a Pepe e Anisia prestaballes o tempo que pasaban coa xente moza. Víase ben. E claro, a nós aínda nos prestaba máis. Na foto estamos a visitar as obras de restauración da súa casa en Gres. Anisia amosábase entusiasmada porque xa colocaran a madeira nova no teito debaixo do que nacera Neira Vilas hai agora 87 anos: "gústame así sen vernizar". Tratábase dunha vivenda labrega con lareira, corte no andar terreño e xanela pola que noutrora entrou a terra ullá de Balbino e a paisaxe social e moral da Galicia rural. Rematadas as obras que a transformaron na Fundación Xosé Neira Vilas, esa mesma paisaxe sae agora para o mundo enteiro nos máis de 600.000 exemplares vendidos de Memorias dun neno labrego e no resto da súa obra.
Na introdución da entrevista que, baseada naquela conversa, se publicou na revista Leliadoura en decembro de 1992 pódense ler as verbas "Tarde de outubro na que quere chover". Porén, na dedicatoria que da súa novela me fixo Don Xosé Neira Vilas reza: "...nunha fermosa tarde de outono Santiagués".
Ningún comentario:
Publicar un comentario